SF TVXQ Love in Sydney (Yaoi) YunJae

ข้อมูลเบื้องต้น

อย่างที่เคยบอกพรุ่งนี้เราก็จาไปเกาหลีแล้วอ่ะ กลับ วันที่ 24 จาหายไปนานหน่อยนะ

เหอะๆ ก็เลยเอาเรื่องสั้นมาให้อ่านก่อนนะคะ
ส่วนเรื่องยาวยังไม่ได้แต่งต่อเลยอ่ะ

ปล. อ่านแล้วกรุณามีมารยาทเม้นให้ด้วยนะ

เนื้อเรื่อง

The sun is shining everyday…

The clouded never get in the way for you and me

I’ve known you just a week or two but baby I’m so into you…

I can hardly breathe…

And I’m in so totally wrapped up, emotionally attracted

So physically acting…

So recklessly I need you, so desperately sure as the sky is blue…

Baby, I love you… I love you!

I never knew that I could feel like this…

If I’m dreaming, please, don’t wake me up…

’Coz baby, I can’t get enough of what you do!

I can’t believe that this is real, the way l feel…

Baby I gone head over heels…

Head over heels with you…

My love…

คุณเชื่อ...เรื่องโชคชะตา...บ้างมั้ย

คุณเชื่อ...เรื่องพรหมลิขิต...อยู่หรือไม่

คนเราพบกันได้อาจจะเป็นเพราะ...โชคชะตา

คนเรารักกันได้อาจจะเป็นเพราะ...พรหมลิขิต

ออสเตรเลียดินแดนที่รายล้อมไปด้วยธรรมชาติที่สวยงาม ประเทศที่ซึ่งแม้ว่าจะถูกค้นพบใหม่แต่การพัฒนานั้นเป็นไปได้เร็วมาก และด้วยเหตุผลทั้งสองข้อนี้ทำให้ทั้งสองหัวใจได้มาพบกับ ณ ดินแดนแห่งนี้

Sydney เมืองใหญ่ที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่ตึกสูงๆ แม้จะเป็นเวลาใกล้ค่ำแต่บนถนนก็ยังคลาคล่ำไปด้วยรถราและผู้คนมากมาย

ตุ๊บ!!! ชายร่างเล็กคนหนึ่งเดินเข้ากับชายหนุ่มร่างสูง

“Oh! Sorry sorry I’m sorry! ตายแล้ว!จะทำยังไงดี” เสียงหวานกล่าวขอโทษด้วยภาษาที่ประเทศนี้ใช้แล้วพึมพำเบาๆด้วยภาษาแม่ ร่างบางนั่งยองๆลงมือเรียวคว้าเก็บกระดาษที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น ทั้งๆที่ถุงของใช้ของตัวเองซึ่งเพิ่งจะซื้อมาก็ตกอยู่ที่พื้นเหมือนกัน ชายหนุ่มร่างสูงจึงเป็นฝ่ายเก็บของๆร่างเล็ก ก่อนจะยืนขึ้นแล้วยื่นของๆอีกฝ่ายให้แก่กัน

“ไม่เป็นไรครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น แจจุงเบิกตากว้างทันทีก่อนจะถามกลับด้วยความสงสัย

“You…You can speak Korean ?”

“ผมเป็นคนเกาหลีครับ” ชายหนุ่มพูดแล้วยิ้มให้ร่างบาง

“อ๋า...คุณเป็นคนเกาหลีเหรอ ดีจัง! ผม คิม แจจุงครับ ยินดีที่ได้รู้จัก เอ่อ คุณ...”

“ชอง ยุนโฮ ครับ”

“อา...คุณชอง” มือเรียวยื่นไปจับมืออีกฝ่ายเพื่อเป็นการทักทาย

“คุณ...วางรึเปล่าครับ”

“ทำไมเหรอ?”

“ก็...ผมเดินชนคุณใช่มั้ย ผมผิด เพราะเฉพาะฉะนั้นผมอยากเชิญคุณไปทานข้าวเย็นที่บ้านเพื่อเป็นการขอโทษ และอีกอย่างตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่คุณเป็นเพื่อนคนเกาหลีคนแรกเลยนะที่ผมรู้จัก ไม่ทราบว่าคุณชองจะรังเกลียดผมมั้ยครับ ^^" เสียงใสๆกล่าวเชื้อเชิญแล้วยิ้มให้ร่างตรงหน้าอย่างน่ารักถึงแม้ว่ายุนโฮจะรู้สึกถึงความเศร้าที่แฝงอยู่แต่ชายหนุ่มก็ยิ้มตาม ยุนโฮพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบตกลง

บ้านไม้สไตล์ตะวันตกที่ตกแต่งได้อย่างสวยงาม ภายในตัวบ้านมีภาพวาดมากมายประดับอยู่บริเวณผนังซึ่งภาพเหล่านี้ล้วนแต่เป็นฝีมือของแจจุงทั้งสิ้น แจจุงเป็นคนที่ชอบวาดภาพมากโดยเฉพาะภาพทิวทัศน์ธรรมชาติยิ่งชอบเป็นพิเศษและนี่ก็คือเหตุผลที่ทำให้เขาเดินทางมาที่ออสเตรเลีย

หลังจากมื้อค่ำสุดพิเศษผ่านไป แจจุงก็เอ่ยปากชวนยุนโฮมานั่งเล่นที่สนามหญ้าหลังบ้านซึ่งมีลำธารสายเล็กๆไหลผ่านด้วย แสงจันทร์นวลสาดส่องบวกกับเทียนที่จุดไว้รอบๆทำให้บรรยากาศโรแมนติกถูกสร้างขึ้นมาได้ไม่ยาก

“คุณชอง ทำไมถึงได้มาที่นี่เหรอ คุณมาทำอะไรอ่ะ” ร่างบางถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่สายตาที่แฝงความเศร้ากลับมองทอดยาวไปข้างหน้า

“เรียกผมว่า ยุนโฮ ดีกว่านะ”

“อ่อ ครับ ยุนโฮ”

“ตอนนี้งานที่เกาหลีไม่มีอะไรต้องดูแลมาก ผมก็เลยมาบริหารบริษัทที่สร้างไว้ที่นี่ครับ แล้วแจจุงล่ะ...”

“ผมชอบวาดภาพครับ ก็เลยเลือกออสเตรเลียเพื่อที่จะสร้างสรรค์ผลงาน” แจจุงพูดจบแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เหมือนอยากจะระบายบางอย่างออกมา

“เป็นอะไรครับ มีเรื่องอะไรให้ต้องกลุ้มใจเหรอ ระบายให้ผมฟังก็ได้นะ” ร่างสูงเอ่ยถามแล้วกุมมือเล็กไว้ แจจุงมองหน้าส่ายหนุ่มก่อนจะส่ายหน้าพลางยิ้มน้อยๆ

“ไม่มี... อ๊ะ! ดาวตก ยุนโฮ อธิฐานสิ” เสียงหวานอุทานแล้วบอกชายหนุ่ม มือเรียวตั้งสองข้างสองประสาน ยกขึ้นมาแล้วหลับตาอธิฐาน

‘ผมอยากได้ฮีทเตอร์สักคนมาดูแลหัวใจดวงนี้ของผม คงไม่มากเกินไปนะครับ’ ดวงตาสวยหวานค่อยเปิดขึ้นแล้วก็พบกับใบหน้าคมของอีกฝ่ายที่ตอนนี้อยู่ใกล้เพื่อแค่ปลายจมูกจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของอีกฝ่าย

ริมฝีปากหยักได้รูปของชายหนุ่มประทับลงอย่างแผ่วเบาบนริมฝีปากอวบอิ่ม ตอนแรกร่างบางก็ตกใจอยู่เหมือนแต่พอรับรู้ถึงความรู้สึกอ่อนโยนและนุ่มนวลที่ยุนโฮมอบให้ แจจุงจึงตอบรับสัมผัสของร่างสูงโดยง่ายอาจจะเป็นเพื่อบรรยากาศหรือความรู้สึกเหงาก็เป็นได้

เวลานานพอสมควรกว่าที่ชายหนุ่มจะถอนริมฝีปากออกมา สายตาคมจับจ้องอยู่ที่เจ้าของใบหน้าหวานซึ่งแจจุงก็ได้แต่หลบสายตาด้วยความเขินอาย

“ผม...ขอโทษนะ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างแผ่วเบาแล้วก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด ก็จะให้ทำยังไงได้ล่ะก็ใบหน้าขาวๆ ริมฝีปากสีแดงสดนั่นทำให้เขาอดใจไม่ไหว

“เอ่อ...คือ...”ร่างบางพยายามที่จะพูดแต่ก็พูดไม่ออก เพราะกำลังสับสนกับคำอธิฐานของเขาที่ช่างเป็นไปเร็วเหลือเกิน

“ผมขอโทษ ทั้งๆที่เราพบกันครั้งแรกแต่ผมกลับทำกับคุณแบบนี้ คุณคงจะเกลียดผมแล้ว ผมขอโทษและก็...ลาก่อนนะครับแจจุง ” ยุนโฮพูดแล้วลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไป แจจุงได้มองตามแผ่นหลังกว้าง ร่างบางก็นึกโทษตัวเองอยู่เหมือนกันที่ทำอะไรอย่างไม่คิด

หมับ! ชายหนุ่มชะงักฝีเท้าเมื่อรู้สึกถึงแรงกอดจากด้านหลัง

“คุณยุนโฮ ผมไม่ได้โกรธคุณสักนิดเลยแต่กลับดีใจด้วยซ้ำ อย่าเพิ่งไปเลยนะครับ” เสียงหวานดังอู้อี้จากด้านหลังพูดประโยคซึ่งทำให้อีกฝ่ายถึงกับยิ้มจนแก้มปริ ยุนโฮหันกลับมาแล้วกอดร่างบางเอาไว้

“ยังไงผมก็ขอโทษคุณจริงๆ ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดกับผมมาก่อน”

“ระ...เหรอ”

“ผมหัวใจเต้นแรงตั้งแต่พบหน้าคุณเมื่อตอนเย็น ตอนที่นั่งคุยกับคุณที่สนามผมรู้สึกว่าหากไม่ทำอย่างนั้นผมอาจจะเสียใจก็ได้” เสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยความในใจออกมา ยุนโฮค่อยๆคลายอ้อมแขนออกแต่ก็ยังโอบเอวบางไว้แล้วมองจ้องไปในดวงตาสวยหวาน

“ผมก็...รู้สึกอย่างนั้น...เหมือนกัน” เสียงหวานใสกล่าวขึ้นมาเบาๆและนั้นก็ทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกทันที ร่างเล็กถูกดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง แขนเรียวของแจจุงยกขึ้นโอบรอบตัวร่างสูงแน่นราวกับจะบอกให้รู้ว่าเขารู้สึกอย่างที่ยุนโฮกำลังเป็นอยู่และเรื่องที่ร่างสูงได้กระทำกับเขานั้นเขาไม่ได้โกรธเลยซักนิดเพียงแค่สับสนในตอนแรกแค่นั้น

I can’t believe that this is real, the way l feel…

Baby I gone head over heels…

Head over heels with you…

My love…

************************** THE END *************************

ทั้งมั่ว  ทั้งรั่ว  ขอโทษด้วยนะคะถ้าอ่านแล้วไม่เข้าใจ  คือเรื่องนี้แต่งแป๊บเดียวเองก็เลยเป็นแบบนี้อ่ะ  ไม่ว่ากันนะ

mimi_ mimi
E mi
mi nd